مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست‬

بخت از دهان دوست نشانم نمی دهد‬
‫دولت خبر ز راز نهانم نمی دهد‬
‫

از بهر بوسه ای ز لبش جان همی دهم‬
‫اینم همی ستاند و آنم نمی دهد‬
‫

مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست‬
‫یا هست و پرده دار نشانم نمی دهد‬
‫

زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین‬
‫کان جا مجال باد وزانم نمی دهد‬
‫

چندان که بر کنار چو پرگار می شدم‬
‫دوران چو نقطه ره به میانم نمی دهد‬
‫

شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی‬
‫بدعهدی زمانه زمانم نمی دهد‬
‫

گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست‬
‫حافظ ز آه و ناله امانم نمی دهد‬

من ار چه حافظ شهرم جوی نمی ارزم

 

هزار جهد بکردم که یار من باشی

مرادبخش دل بی قرار من باشی

چراغ دیده شب زنده دار من گردی

انیس خاطر امیدوار من باشی

چو خسروان ملاحت به بندگان نازند

تو در میانه خداوندگار من باشی

از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه او

اگر کنم گله ای غمگسار من باشی

در آن چمن که بتان دست عاشقان گیرند

گرت ز دست برآید نگار من باشی

شبی به کلبه احزان عاشقان آیی

دمی انیس دل سوکوار من باشی

شود غزاله خورشید صید لاغر من

گر آهویی چو تو یک دم شکار من باشی

سه بوسه کز دو لبت کرده ای وظیفه من

اگر ادا نکنی قرض دار من باشی

من این مراد ببینم به خود که نیم شبی

به جای اشک روان در کنار من باشی

من ار چه حافظ شهرم جوی نمی ارزم

مگر تو از کرم خویش یار من باشی

نقش غلط مبین که همان لوح ساده ایم

ما بی غمان مست دل از دست داده ایم
همراز عشق و هم نفس جام باده ایم

بر ما بسی کمان ملامت کشیده اند
تا کار خود ز ابروی جانان گشاده ایم

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم

پیر مغان ز توبه ما گر ملول شد
گو باده صاف کن که به عذر ایستاده ایم

کار از تو می رود مددی ای دلیل راه
کانصاف می دهیم و ز راه اوفتاده ایم

چون لاله می مبین و قدح در میان کار
این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم

گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست
نقش غلط مبین که همان لوح ساده ایم

هوای مجلس روحانیان

ز در درآ و شبستان ما منور کن
هوای مجلس روحانیان معطر کن
ستاره شب هجران نمی‌فشاند نور
به بام قصر برآ و چراغِ مَه برکُن
بگو به خازن جنت که خاک این مجلس
به تحفه بر سوی فردوس و عودِ مِجمر کن
چو شاهدانِ چمن زیردست حسن تواَند
کرشمه بر سمن و جلوه بر صنوبر کن
فضول نفس حکایت بسی کند ساقی
تو کار خود مده از دست و مِی به ساغر کن
حجاب دیده ادراک شد شعاع جمال
بیا و خرگه خورشید را منور کن
طمع به قند وصال تو حد ما نبود
حوالتم به لب لعل همچو شکر کن